Kinesiotaping jest metodą plastrowania wykorzystywaną przez fizjoterapeutów na całym świecie. Jest to oklejanie, specjalnym elastycznym materiałem ściśle określonych miejsc ciele człowieka. Polega on na naklejaniu specjalnej taśmy posiadającej właściwości elastyczne na powierzchnię ciała. Użycie tej taśmy powoduje rozluźnienie mięśni i zmniejszenie ich napięcia. Ponieważ plastry stabilizują stawy, znajdują one zastosowanie m.in. podczas uprawiania sportu – zapobiegają bowiem powstawaniu kontuzji.
Metoda ta została stworzona przez japońskiego chiropraktyka dr Kenzo Kase. W latach 70 opracował on specjalny materiał do oklejania i wymyślił sposoby jego aplikacji, Zasady stosowania kinesiotapingu oparte są na nauce zajmującej się ruchem ciała człowieka zwanej kinezjologią. Choć jest on najczęściej stosowany w medycynie sportowej, stosuje się go w wielu schorzeniach układu mięśniowo-szkieletowego.
Kinesiotaping – na co pomaga?
Kinesiotaping polega na oklejaniu specjalnymi plastrami o parametrach zbliżonych do parametrów ludzkiej skóry. Nie jest on nasączony żadnym lekiem. Przyklejony tworzy pofałdowania powierzchni, które zwiększają przestrzeń znajdująca się pomiędzy skórą właściwą a powięzią. Ma to wpływ na mikrokrążenie krwi, limfy oraz aktywację procesu samoleczenia.
Poprawa mikrokrążenia i właściwy przepływ limfy wspomaga wchłanianie krwiaków, obrzęków oraz zmniejsza stany zapalne. Kinesiotaping ma także działanie przeciwbólowe. Wynika ono z oddziaływania na receptory położone w skórze. Specjalny rodzaj plastra może odgrywać rolę stałego drenażu limfatycznego. Plastrowanie dynamiczne wspomaga pracę mięśni i ułatwia wykonanie ruchu. Koryguje też ono ustawienie i pracę stawów, zwiększając zakres ruchu mięśni i stawów.
Kinesiotaping — wskazania
Zastosowanie kinesiotapingu jest bardzo szerokie. Pomaga on na schorzenia takie jak:
- dolegliwości bólowe układu mięśniowo-szkieletowego,
- bóle kręgosłupa,
- bóle kolan,
- dolegliwości bólowe barku,
- zapalenia pochewek ścięgnistych,
- bolesność okolic przyczepów,
- ostroga piętowa,
- stany po urazach,
- leczenie skręceń i zwichnięć stawów,
- obrzęki,
- niestabilność stawów,
- uszkodzenia mięśni i więzadeł,
- przyspieszenie procesów gojenia po urazach i operacjach,
- leczenie blizn i krwiaków,
- wskazania do drenażu limfatycznego w zaburzeniach krążenia chłonki,
- przy obrzękach urazach lub w okresie ciąży,
- korekcja wad postawy,
- podniesienie sprawności i wydolności podczas uprawiania sportu,
- leczenie niektórych dysfunkcji spowodowanych pracą receptorów skóry,
- zaburzenia równowagi,
- niektóre zaburzenia oddechowe.
Kinesiotaping — przeciwwskazania
Kinesiotaping jest to metodą bezpieczną. Rzadkimi przeciwwskazaniami do jego stosowania są jedynie:
- łuszczyca i zaawansowane choroby skóry,
- trudno gojące się rany,
- stosowanie zabiegów fizykoterapeutycznych niemożliwych do wykonania przez powierzchnię plastra,
- uczulenie na klej.
Połączenie terapii manualnej z kinesiotapingiem
Kinesiotaping nie zawiera żadnych substancji farmakologicznych, które przenikałyby przez skórę. Wykazuje on bardzo korzystne rezultaty potwierdzone badaniami naukowymi o szybkich efektach działania.
Najczęściej stosowany jest on jako metoda pomocniczą. Fizjoterapeuci z dużym powodzeniem łączą plastrowanie dynamiczne z terapią manualną i to właśnie połączenie jest niezwykle skuteczne w wielu schorzeniach ostrych i przewlekłych.
Plastrowanie dynamiczne, dzięki zwiększeniu przestrzeni między skórą a mięśniami, ma działanie przeciwbólowe.
Kinesiotaping – jak działa?
Plaster ulokowany na skórze naciąga nieco skórę, zwiększając przestrzeń między skórą właściwą a powięzią, co sprzyja poprawie mikrokrążenia krwi i chłonki, a także powoduje skuteczniejsze dotlenienie, odżywienie i detoksykację tkanek. Ostatecznym efektem jest lepsze odprowadzanie limfy, likwidacja obrzęków i krwiaków oraz pobudzenie metabolizmu. W konsekwencji pozwala to na usprawnienie procesów regeneracyjnych i wzmocnienie tkanek.
Ponadto kinesiotaping pobudza znieczulenie endogenne, czyli zdolności przeciwbólowe organizmu. Ma to miejsce, gdyż taśma działa na położone w skórze zakończenia włókien Ruffiniego odgrywające rolę receptorów czucia głębokiego.
