Nazwa moksoterapii bierze się od wykorzystywanej w jej zabiegach moksy, czyli suszonych ziół, które paląc się, służą do ogrzewania punktów akupunkturowych. Opiera się ona na stymulowaniu tych punktów na ciele człowieka. Podczas gdy w przypadku akupunktury narzędziem służącym stymulacji są igły, przy moksoterapii wykorzystuje się palące się suszone zioła.
Czym jest moksoterapia?
Moksaterapia to zabieg z rodzaju termoterapii, wywodzący się ze starożytnej Mongolii, nazywany również akupunkturą termiczną. Dowiedziono, że ciepło ma wyjątkowe, lecznicze właściwości, i wpływa ono na poprawę krążącej wokół meridianów energii oraz poprawia krążenia krwi w organizmie. Ślady początków terapii moksą sięgają czasów starożytnych- jest ona jednym z najstarszych rodzajów leczenia w medycynie chińskiej. Z początku moksaterapia funkcjonowała tylko w medycynie ludowej i służyła do profilaktyki i leczenia chorób przewlekłych. Z czasem stała się elementem medycyny orientalnej i uzupełnieniem leczenia za pomocą pomocy akupunktury. Obydwie metody wspierają się, tworząc jeden z filarów medycyny chińskiej.
Moksoterapia – skuteczne zioła
W wielu krajach Dalekiego Wschodu moksoterapia jest popularną formą leczenia. Opiera się ona na stosowaniu ciepła pochodzącego z rozpalonych ziół w obrębie punktów akupunkturowych.
Do zabiegu moksoterapii wykorzystywano dziko rosnącą roślinę zwaną chińskim piołunem – Artemisium moxae, Od III wieku n.e. do tego celu wybrane zostało zioło bylicy zwyczajnej. Tradycyjna moksa ma kształt cygara, które wypełnione jest odpowiednio przygotowanymi liśćmi pozyskanymi z tej właśnie rośliny. Dawniej moksę stosowano bezpośrednio na skórę, wywołując lekkie poparzenie, co powodowało pozostawanie na ciele blizn. Współcześnie korzysta się z innych technik. Obecnie w moksoterapii używa się cygara, pałeczki lub stożka, przygotowanych z zioła Artemisia absinthium (bylica) albo z węgla drzewnego.
Bylica jest ziołem ostrym i gorzkim, działa ogrzewająco i porusza krew i jest według medycyny chińskiej powiązana z meridianami płuc, wątroby, śledziony i nerek. Jest ona specyficznym ziołem, które przy spalaniu wytwarza ciepło, mające zdolność głębokiej penetracji do wnętrza organizmu. Moksa może być przyklejana na plastrach, na igle akupunkturowej lub umieszczana w domku, Jej stożki moksy mogą być też układane na plastrach imbiru bądź czosnku.
Przebieg terapii
Zabieg moksoterapii rozpoczyna wyznaczenie przez terapeutę punktów na ciele pacjenta, które przeważnie znajdują się na nogach i rękach. W następnej kolejności pobudza je on za pomocą ciepła, aby udrożnić kanały energetyczne. W tym celu terapeuta w odległości 2-3 mm nad skórą pacjenta wykonuje rytmiczne ruchy cygarem.
Wskazania i przeciwwskazania do moksoterapii
Leczenie za pomocą moksy zwiększa odporność organizmu, przywraca prawidłowe działanie narządów wewnętrznych, i uśmierza ból. Moksoterapia często jest zalecana w połączeniu z klasyczną akupunkturą. Jako wskazania do zabiegu moksoterapii uważa się:
- bóle mięśni,
- bóle kręgosłupa,
- obniżona odporność,
- obniżone samopoczucie,
- zmęczenie,
- bezsenność,
- zmiany skórne,
- nietrzymanie moczu.
- niestrawności,
- zaburzenia odżywiania,
- bóle brzucha.
Przeciwwskazaniami do zabiegu są natomiast:
- ciąża,
- miesiączka,
- nadciśnienie,
- ostre stany zapalne skóry,
- ostre infekcje,
- wysoka gorączka,
- po obfitym posiłku,
- u małych dzieci,
- u pacjentów zaburzeniami czucia,
- w stanie odwodnienia,
- okolice tętnic.
Rodzaje nagrzewania
Techniki stymulacji zależą od rodzaju problemu i stanu pacjenta. Można stosować nagrzewanie:
- stałe, zastosować cygaro lub stożek naklejany przez specjalny ochronny przylepiec,
- przerywane, czyli zbliżanie i oddalanie cygara moksy od skóry pacjenta,
- głaszczące, polegające na przesuwaniu moksy wzdłuż danej okolicy ciała, meridianu albo mięśnia.
- specjalną rolką z dziurką w środku, stosowaną do ucha,
- poprzez stożek moksy umieszczony na kawałku folii aluminiowej na dnie toalety, przy występowaniu hemoroidów,
- wykorzystując domek drewniany z umieszczoną wewnątrz watą – przy bólu miesiączkowym i leczeniu jelit, wątroby, dwunastnicy oraz żołądka.
