Tai Chi to specyficzna chińska sztuka walki o wielowiekowej tradycji. Ze względu na majestatyczne, dostojne i raczej powolne sekwencje ruchów nazywa się ją niekiedy „miękkim boksem” albo „medytacją w ruchu”.
Czym jest Tai Chi?
Tai Chi — tradycyjna sztuka walki, oparta jest na energii płynącej z wnętrza. Sama nazwa Tai Chi oznacza skrót od dłuższego określenia tai chi chuan, pochodzącego od słów: taiji – wielka ostateczność: i quan – pięść, albo styl walki i oznacza ona sztukę walki zgodną z ideą taiji.
Ćwiczenia te są odpowiednie dla każdego. Polegają one na powolnych, płynnych ruchach połączonych z głębokimi oddechami, które rozluźniają ćwiczącego. Charakterystyczne dla tego sportu jest rozciąganie całego ciała we wszystkich kierunkach przy jednoczesnym osadzaniu ciężaru w celu stabilizacji postawy. Dzięki rozciąganiu ciała wpływa on na powiększenie przestrzeni wewnątrzstawowych. Nie wymaga napięcia mięśni, jednak wśród wymagań wstępnych jego mistrzowie wskazują na cierpliwość, wytrwałość oraz… pokorę.
Rozciąganie, w Tai Chi, różni się od stretchingu czy jogi, gdyż nie zamyka ono do końca, ani nie prostuje stawów.
Historia chińskiej sztuki walki
Zarówno teoria, jak i praktyka Tai Chi rozwijały się w zgodzie i harmonii z taoizmem i konfucjanizmem. Wyszły one z założenia, że twarda i konfrontacyjna odpowiedź na brutalny atak powoduje krzywdę obu stron, która jest konsekwencją odpowiadania przemocą na przemoc.
By tego uniknąć, uczy ona innej postawy – przyjęcia siły zewnętrznej z łagodnością i śledzenia jej ruchów aż wyczerpie się ona lub osłabnie na tyle, by można było ją bezpiecznie przekierować, łącząc yang z yin. To właśnie połączenie yin i yang w walce jest głównym celem celem tego sportu.
Ojcem tej chińskiej sztuki walki miał być ponoć taoistyczny mnich Zhan Sanfeng, Z pewnością istniała już ona na początku XVII w., kiedy żył i działał Chen Wangting, twórca najstarszego i jednego z najpopularniejszych stylów tego sportu – Chen.
W ostatnich latach sztuka ta zdobyła ogromną popularność, jednak oddaliła się od swoich korzeni. Ćwiczenia te nie są już traktowane jako sposób walki – ale wpisują się w 3 równoległe nurty: sportowy, zdrowotny i duchowy.
Na co zaleca się ćwiczenia Tai Chi?
Ze względu na swoje terapeutyczne właściwości obecnie Tai Chi praktykowane jest głównie jako ćwiczenia podnoszące sprawność fizyczną i odporność organizmu oraz stabilizujące równowagę umysłu poprzez zwiększanie koncentracji i podnoszenie samoświadomości własnego ciała i duszy. Ich efektem są powolne, płynne ruchy i towarzyszce im głębokie oddechy uspokajające umysł. Zdaniem ćwiczących wpływają one na bardziej racjonalne myślenie i decyzje.
Ćwiczenia te mogą pomagać osobom chorym na stwardnienie rozsiane, a także na cukrzycę typu 2. Wspomagają również krążenie krwi i właściwy rytm oddechu, wspierając regulację ciśnienia i stymulację krążenia limfy.
Regularne treningi Tai Chi mogą wspomagać wzmacnianie kości szczególnie w profilaktyce osteoporozy pomenopauzalnej. Mogą również stanowić formę rehabilitacji dla osób dotkniętych urazami stawów lub chorobami zwyrodnieniowymi, Wzmacniają także mięśnie, korygują postawę i wpływają korzystnie na zmysł równowagi. Niwelują także bóle reumatyczne czy kręgosłupa.
Tai chi wpływa również na poprawę stanu osób zmagających się z depresją. Wprawia w dobry nastrój, poprawia samopoczucie i obniża też poziom hormonów stresu. Ponadto uprawiane regularnie stymuluje pracę układu immunologicznego i pomaga w leczeniu zaburzeń snu — poprawiając jego jakość.
Treningi tego sportu mogą też redukować odczuwanie bólu, głównie dzięki relaksacji i endorfinom masowo wytwarzanym podczas ćwiczeń. Jest to również doskonała metoda na walkę ze stresem. Powolne i płynne ruchy ułatwiają medytację, odseparowanie od świata zewnętrznego i problemów.
